Beyitleri bölünerek dörtlük haline getirilebildiği gibi, beyitleri birleştirlerek de ilki beyitinin birleştirilmesiyle rubai, sonraki iki beyitin birleştirlmesi halinde de musammat şarkı veya her mısraı kendi arasında kafiyeli bir dörtlük oluşturulabilecek bir şekilde yapılan bir çalışma.

Bu teknik varyasyonunun yanısıra şiirin her mısraında " r " sessizi ile yapılan aliterasyonu, " a, o ,u " sesleriyle her mısraında kurgulanan asonanslarıyla da dikkat çekiyor.

Halk şairlerimizin kelime köklerinde kafiye arayan anlayışlarına kimi yerde uyan , kimi yerde ise kafiyede ses benzeşmesini yeterli bulan bir kafiye örgüsüne sahip. Ozan geleneğimizin dışında kalan divan ve aydın şairlerimizin kafiyede ses benzerliğini yeterli bulması, veya köklere gelen yapım ekleriyle de kelime gövdesinde oluşturulan kafiye uygulamsının her iki türüne de Özleşim Şairleri saygı duymaktadır.

Kimi Özleşimciler Ozan geleneğine sadık kalırken kimi Özleşimlcilerin - tabi ki bilinçli olarak- aydınlarımızın ve divan şairlerimizin anlayışına riayet ettiği görülüyor.

Yunus Çetkin'e has olarak çıkan son mısralarında ölçüyü son durağında sürdüren tarzın bu şiirde de devam ettiğini görüyorum.

İçerik olarak zaten herkesin anlayabileceği bir şekilde dupduru bir dille yazılmış nefis teması hiç külfetsiz olarak zaten herkesce anlaşılabiliyor.

Özleşim şiirinin duayeni haline gelmiş bu değerli şairimiz gönülden kutlar, eserine ve kendisine saygılar sunarım.