5
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1076
Okunma
Yalnızlık; geceleri şâha kalkan zebâni,
Karanlık; gözü dönmüş ve kudurmuş yabâni,
Ufukta kör bir yıldız; izini sürüyorum
Gecenin ortasında bilinçsiz yürüyorum.
Boştur yakalarımı kaldırışım boynuma,
Issız yollar,soğuğu sokmuş bir kez koynuma..
Kırlaşan sakallarma bir tokat gibi çarpar
Yağmur damlalarını,uğuldayarak rüzgâr.
Sırtımda,bir yaşamın ağırlığı; anılar
Ve sevgi; yüreğimde küllenmiş bir kıvılcım!
Bu yorgun yolculukta bir tek gerçek dostum var;
Her adımda büyüyen, geçmiş yıllara hıncım...
Solumuyorum sanki; hafiften inliyorum
Hırıltıya dönüyor giderek nefeslerim
Ve tatsız bir mûsiki,nefretle dinliyorum;
Islak kaldırımlarda kendi ayak seslerim...
ÜNAL BEŞKESE
Cevap Yaz