Bir buram sevgi mahkümüyum
Ellerde kaybolmuş umutlarım
Yoğunluğunda yakarışlarım
Seni anlatılmaz duygularla biriktirdi
Sana dokununca yaşadığımı sanırdım
Günlerce düşünüşlerim ve nefeslerimle
Bıkmadığım hayallerim umutlarıma gebe iken bile

Bir anlatılmaz kalp içindeki sonsuz sevgiydi
Evet kendime sorduğum hayallerim
Yıkılışlara mahkümce tapmış sevgisizce
Kaybettim belki düşüncemdeki seni
Belki de kavuşma ümidi ile tek başıma
Demir parmaklıklara dönmüş bir yürek misali

Gel desem gelir misin eskisi gibi
Tabi ya kaybetmiş aşkın gölgesinde yaşıyorum
Keşkelere kanacaksın belki de
Bir gün seven yüreğimi duyduğunda
Dayanamayacaksın ağlayacaksın buramca
Sızlayıp kahrolacaksın nefessizce
Çaresizce isteyeceksin
Dökülen sonbahar yaprağı gibi
Kadere boyun eğeceksin dökülerek
O zaman duymadığın yüreğimi anımsayacaksın
Ve duyacaksın meçhule saldığın gönlümü
O anda küçük dünyandan bıkacaksın
Bensiz geçen her zaman
Üstüne gelecek fırtınalar gibi
Yüreğinde hissedecksin

Aylı akşamdaki ilk gecemizi
Heyecandan titrediğimiz soğuk akşam
Deliler gibi aşkın kervanına doğruluyorduk
Aşkımız bahar olmadan soldu
Kendiliğinden dökülüverdi
Gözlerimde yaşlar aktığında
Aşkın kör kuyusuna takılmışım kendimce
Bir sonsuzluğa el salmışsın
Benden kopan rüzgarlar gibi
Engin okyanuslarda kaybolma girdabına gireceksin.......