Bu ülke hiç kimsenin çiftliği değil
Üzerinde yaşayanlar da,
Kunta Kinte ve köle İzavra değil,
Bunu bize yakıştıranlar kim olursa olsun,
Kahrolsun, yerin dibine girsinler.

Sen bu ülkenin gerçek sahibi yurttaş,
Boşuna ağlama duvarları arama…
Bırak dert yaratıp ağlamayı,
Ağlamaların zamanı çoktan geçti,
“At benim, meydan benim”diyenlerin Foyaları göründü maskeleri düştü . .
Bütün yolsuzluğu, uğursuzluğu, pislikleri,
Sağlam sandıkları çuvallara dolduranlar,
Sıkıştıra, sıkıştıra, sonunda patlattılar
Tüm pislikleri, kötü kokuları ortalara yayıldı,
Biliyorduk pisliklere, yalanlara bulandıklarını,
Temiz yasalarımızı hep arkadan dolandıklarını.

Yeter artık ağladığın yeter….gözyaşlarınla,
Kuruyan su bentlerini dolduramazsın….
Kaldır başını… sil gözlerinin yaşını….
Dayanacağın hiç bir duvar kalmadı,
Unutma!.. sana armağan edilmiş,
Yer yüzünün en mağrur ve mamur toprağı.

Nasıl görmezsin üzerinde yaşadığın toprağın,
Bu mağrur bakışını ve haykırışını.
Sana adanmış, senin için kazanılmış…
Bu uğurda can verip, kanını dökenler,
Eğilip büküldüğünü görmesinler
Rahat uyumazlar mezarlarında, intizar ederler.

Eğilmemeliyiz müstevlilerin önünde,
Egemenlikleri rüzgar misali gelip, gider,
Yeter ki sen ayağını sağlam bas toprağına,
Korkuları silip at gözlerinden, görmesinler…
Korkuyla yatıp, korkuyla kalkma!.
Sev ve koru toprağını, ona yan gözle bakma.

“M.K. Polat – Maltepe / İst.”