Çatal çatal kaygılar saplanır yüreğime,
Beynimde kırık dökük umutlar kımıldaşır.
Saman rengi bir güneş.bulutların ardında
Kurumuş yapraklara can vermeye uğraşır.

Oysa,ecel bağrımda özümle halvet olmuş.
Bir daha su yürümez kurumuş yapraklara
Bozulmuş bahçelere sonbahar hüznü dolmuş;
Bir güç çekiyor beni çatlamış topraklara..

Dertli bir ney gibidir şimdi rüzgârın sesi,
Zorlanan soluklarım gerçek,gerisi yalan.
Çırpınışım boşuna,kıramam bu kafesi,
Yerde bir-kaç parlak tüy; göçmen kuşlardan kalan...

Bir ezan sesi mi bu,bir kilise çanı mı?
Kulağıma gaipten böyle sesler geliyor.
Bir el,sanki sımsıkı kavramış da canımı,
Koparıp gitmek için benden izin istiyor.

Ölümden değil korkum,sevdiklerimden geçmek;
Oğlum,kızım,torunlar ve bunca yıllık eşim...
Bir ağaç gölgesinde son bir sigara içmek....
’Bulutların ardından çıkmam’diyor güneşim...

ÜNAL BEŞKESE