Zamanın en sarhoş halindeki ezgilere,
tanık oluyordu dünya.
Dünya, bir kuytuluktaydı ve gizler gibi saklıyordu kendini.
Var olan yankılar, alıp götürüyorlardı tüm düşleri.
ve geride bir tek bu şehir kalıyordu yalansız.
Bir gündüzün her zaman ki akşam oluşuna tanık olurken,
bedenim bir yerlere taşınıyordu.
Karşılaşmayı bekleyen iki aşık oluyordum,
;sonra karşılaşmış ve yıkımını ta şimdiden gören,
bir devrimci oluyordum…
Kendini asmasını da bilen gerektiğinde.

Her şey oyunun gerçekleşmesini beklediği perdesinde geçiyordu.
Yaşadıklarım,
O duygular,
Gerçekleşmek zorundaydılar.
Ben kimdim?
Bir gerçek kadar yiğit mi?
öyle miydi gerçekten?
yoksa görmek istediğim şeyler miydi sadece onlar…
Sabahsız kaç çoğalan düşlerdi okuduğum,
Hiç bilmiyorum?
çok tuhaf biliyorum,
;ama yazılması gereken bir şeyler vardı dünyada…
Ve sen o şeylerden sadece bir tanesisin.
Gök, zamansız bahar gibi asıp gidiyordu kendini
bana ona bakmak kalıyordu geriye,
sonra diğer şehirlere göç etmek ve yalnızca yalnız,
sonbahar sabahlarını toplamak kalıyordu bana.

Sonra, bir ülke yaratmak geçiyordu içimden,
bir ülke ve bir tanrı kadar kutsal saymak istiyordum kendimi.
Sonra sadece kendimi solumak istiyordum gecede,
sadece ben solumak istiyordum
ve sonra bitmesin istiyordum, çoğalan bu hüzünler.
ne varsa tüm her şey, bitmesin istiyordum.
İşte, böyle böylesine bir şiir yazmak geliyor içimden,
böylesine büyümeyen ve büyümesini istemediğim bir şiir yazmak,
geliyor içimden…
Bu gece.

Yazıyorum.
Böylesine ülkesiz
Avuçları kirlenmiş bir çocuk kadar,
Çocuk oluyorum bu gece.

Avuçları kirlenmiş bir çocuk kadar,
Çocuk oluyorum.

Böylesine çocuk oluyorum işte,
Avuçları kirlenmiş bir çocuk.

Diyarbakır