Söndü gönlümün mumu, senle yanmak isterken
Hayalin kara sevdasına, tükettim ömrü beklerken
Yazğımla ağladım, kendi ağıtımı dinlerken
Hayalimde solan düşlerle, benden silindi yüzün

Vurdu kader ruhuma, sessizce ağır mühür
Bir iz bıraktın ki, demir olsa çözülür
Kemale erdi gerçek, dolmadımı vaktin ömür
Ömür suskun bir kabir, içinde sen içinde hüzün

Zehir oldu zaman, her an, acısında boğuldum
Umudun küllerinde, titreyen bir düş buldum
Ürktüm kendi sesimden, yalnızlığa doğdum
Doğmadımı Adem yalnızlığa daha dün

Gözlerimde kaybolan bir hayal, gecemle buluştu
Rüzgarda savrulan hayaller, sessizce uçtu
Bir çığlık yükseldi derinde, sessizce konuştu
Arşı satdıda fiğan, sedası çıkmadı göğün.

Seherlere seni sordum, cevap vermez oldular
Meltemlere sordum, artık gelmez oldular
Gözlerimde aradım seni, artık görmez oldular
Giy beyazları gönül, yakındır düğün.
Teyfik ŞEN