Allah’ım…
Eğer kalbimden bir anlık bir sızı isyana benzediyse, ne olur affet.
Ben baş kaldırmıyorum, ben sadece dayanamıyorum.
Bu acıyı göğsümde taşırken nefesim daralıyor, kalbim yoruluyor, ruhum paramparça oluyor.
Ben bir evlat acısını taşıyorum Rabbim.
Taş gibi ağır, ateş gibi yakıcı…
Her sabah uyanmak bir imtihan, her gece uyuyabilmek bir mucize.
Gülsem suçluluk, ağlasam yetmiyor.
Sessizliğim çığlık, çığlığım dua oluyor.
Oğlumu çok özlüyorum Allah’ım…
Adını anınca içim titriyor,
Kokusu hâlâ avuçlarımda, sesi kulaklarımda yankılanıyor.
Onsuz geçen zaman ilerlemiyor, sadece uzuyor.
Günler geçmiyor, ben geçiyorum acının içinden.
Biliyorum sen sabredenleri seversin…
Ama bil ki Rabbim, sabır bazen insanın canını kanata kanata öğreniliyor.
Ben sabrediyorum ama güçlüyüm diye değil, başka çarem olmadığı için.
İçimde bir anne var, evladına kavuşmak için her gün biraz daha ölen.
Eğer gözyaşlarım haddini aştıysa affet.
Eğer geceler boyu “neden” diye fısıldadıysam affet.
Ben kaderine razıyım Allah’ım,
Ama kalbim hâlâ oğlumu arıyor.
Ne olur bana merhamet et…
Bu acıyı taşırken beni bırakma.
Oğlumu bana emanet etmiştin, şimdi sensin emanetim.
Beni affet Rabbim…
Çünkü ben çok yoruldum,
Çok üzüldüm
Ve ben oğlumu çok özledim…
Gecelerim Rabbim…
En çok gecelerim ağır.
Herkes uyurken benim içimde bir anne uyanıyor,
Sessizce evladının yolunu gözlüyor.
Kapı aralanacak sanıyorum,
Bir “anne” sesi duyacağım diye kalbim duracak gibi oluyor.
Eşyaları hâlâ yerli yerinde…
Dokunmaya kıyamıyorum,
Toplamaya elim varmıyor.
Çünkü toparlamak, kabullenmek gibi geliyor bana.
Ben kabullenemiyorum Allah’ım…
Bir anne evlatsızlığa alışamaz.
Dualarım yarım,
Cümlelerim boğazımda düğüm.
Bazen sadece susup ağlıyorum,
Bazen tek kelime edemeden secdede dağılıyorum.
Biliyorum, sen kalpten geçeni de duyarsın.
Duy Rabbim… bu sessiz feryadı duy.
Beni imtihan ettiğini biliyorum.
Ama bil ki Rabbim,
Bu imtihan insanın kemiğine kadar işliyor.
Gülüşüm eksik,
Sofram eksik,
Bayramlarım yetim kaldı.
Eğer bir gün yüzüm gülerse,
Bil ki içimde yine de bir boşluk olacak.
Çünkü evlat giden yerde hiçbir şey tamamlanmıyor.
Zaman geçiyor diyorlar…
Zaman geçmiyor Rabbim,
Acı yerleşiyor.
Beni affet Allah’ım…
Bazen gücüm tükeniyor,
Bazen sabrım çatlıyor.
Ama yine de kapından ayrılmıyorum.
Çünkü biliyorum ki
Bu acıyı senden başka kimse dindiremez.
Oğlumu sana emanet ediyorum Rabbim…
Ben ona burada doyamadım.
Sen ona cennetini ver.
Beni de bir gün ona kavuştur.
O güne kadar,
Bu acıyla yaşamayı bana öğret…
Bazen Rabbim,
İnsanlara güçlü görünmekten yoruluyorum.
“Alışılır” diyen sözler,
“Geçecek” diye avutulan cümleler
Kalbimde yeni yaralar açıyor.
Kimse bilmiyor;
Bir annenin evlat acısı geçmez,
Sadece içine gömülür.
Gömüyorum Allah’ım…
Herkes görmesin diye,
Kimse üzülmesin diye,
Ama geceleri mezarı içimde kazıyorum.
Adını anmadan duramıyorum,
Anınca da paramparça oluyorum.
Bazen aynaya bakıyorum,
Tanıyamıyorum kendimi.
Gözlerimdeki ışık sönük,
Sesimdeki sevinç eksik.
Ben hâlâ buradayım ama
Bir parçam senin yanında.
Eğer bir gün sabrım taşarsa,
Ne olur beni yanlış anlama Rabbim.
Bu bir isyan değil,
Bu bir annenin yarım kalmış kalbi.
Ben sana küs değilim,
Sadece çok yanıyorum.
Oğluma selamımı ulaştır Allah’ım…
De ki ona:
“Annen her gün senin için dua ediyor.
Adını her secdede anıyor.
Gözyaşlarıyla seni yıkıyor,
Hasretiyle yaşıyor.”
Beni ayakta tutan tek şey umut.
Bir gün yeniden kavuşma umudu.
O gün gelene kadar
Bu acıyı göğsümde taşıyacağım.
Ama ne olur Rabbim,
Beni sabrımla baş başa bırakma.
Kalbime ferahlık indir.
Yorgun ruhuma merhamet et.
Çünkü ben hâlâ bir anneyim
Ve bir anne
Evladını çok özler…
Ve şimdi Rabbim…
Sana sığınıyorum.
Sözlerim tükendiğinde,
Gözyaşlarım bile yetmediğinde
Beni sen tut.
Biliyorum, her can sana ait
Ve her emanet günü gelince geri alınır.
Ama bil ki Rabbim,
Bir annenin yüreği bu gerçeği bilse de
Hasreti susturamıyor.
Ben razıyım kaderine…
Ama razı olmak, acımadığı anlamına gelmiyor.
Ben secdeden kalkarken
Oğlumun adını dudaklarımda bırakıyorum.
Kalbimde açılan boşluğu
Ancak sen görüyorsun.
Eğer bu dünyada gülüşüm eksik kaldıysa
Ahirette tamamla Rabbim.
Eğer kucağım burada boş kaldıysa
Cennette doldur.
Beni ona, onu bana
Gözyaşı olmadan kavuştur.
O güne kadar
Beni ayakta tutan sensin.
Gücüm sen, sabrım sen,
Sığınağım sensin.
Ben bu acıyla yaşamayı değil
Sana dayanmayı öğreniyorum.
Beni affet Allah’ım…
Zayıf düştüğüm her an için.
Ama bil ki
Kalbimdeki sevgi hiç eksilmedi.
Ve bil ki Rabbim…
Ben bir anneyim.
Evladını çok özleyen,
Hasretiyle yaşayan
Ve sana emanet eden bir anne…