0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
10
Okunma
Zamanın kenarında unutulmuş bir sandık gibiyim,
açılınca toz değil, anılar savruluyor.
Kimseye anlatılmamış cümleler
boğazımda düğüm, yıllardır çözülmedi.
Sokaklar hâlâ ismimi biliyor,
ben kendimi unuttum belki.
Bir pencerenin önünde bekleyen çocuk
ne gidebildi ne kaldı.
Sesimi içime gömdüm,
büyümek dediler, sustum.
Gülüşlerimi erken bıraktım,
gecelerle arkadaş oldum.
Gözümde kalan geçmişim,
susmuşluğum, çocukluğum.
Her adımda biraz daha geride kaldım,
ilerlemek sandığım şey kaçmaktı.
Şimdi aynalara bakınca
benden önceki beni görüyorum.
Bir gün konuşur mu suskunluğum bilmiyorum,
ama hâlâ içimde
yarım kalmış bir çocuk
adımı fısıldıyor..
