Kara yazı yazılmış ömrümün sayfalarına,
Ne kadar silsem de çıkmaz alnımdan alın yazısı.
Kırık dökük bir yolda yürüyorum yalnızlığa,
Her adımda biraz daha eksiliyor ışığım, umudum, sesi.

Gözlerimde yorgun bir denizin fırtınası,
Rüzgâr vurdukça kabarıyor, taşır içimdeki acıyı.
Kader dedikleri, sanki paslı bir zincir,
Çözülemeyen, yıllara vurulmuş ağır bir pranga gibi.

Sevdamı yarım bıraktılar, gülüşümü soldurdular,
Yüreğimde bahar beklerken hep kışla doldurdular.
Ne dost gerçek çıktı, ne düşman uzak durdu,
Her umut kırıntısını elimden alıp susturdular.

Bahtım kara, gecem uzun, yıldızım sönük,
Bir dileğim vardı, o da rüzgârla savrulup gitti.
Sevgi dedikleri masal mıydı, yoksa sahte bir oyun?
Kalbim sordu da cevabını bulamadı gitti.

Ama yine de yazıyorum, içimden kopanları,
Kara yazı yazılmışsa da alnıma,
Belki bir gün anlar dünya:
En ağır yükü taşıyan kalpler, en sessiz olanlar aslında.