Bazen hayatımıza biri girer,
Ne olduğunu anlayamadan yaralar gider.
Mazeretini öğrenmeye gerek kalmaz.
Muhtemelen o kendini haklı görüyordur.
Gözleri bağlanmamıştır ama kördür.
Kulakları tıkanmamıştır ama sağırdır,
Kimsenin üzüntüsüyle sevinciyle de ilgili değildir.
Yalanın palavranın alıcısı çoktur,
Toplum içinde genellikle yer bulur.
Büyük bir olasılıkla canından henüz kimse gitmemiştir,
Annesi babası kardeşleri henüz ölmemiştir.
Ya da ölmüşlerdir, farkında dahi değildir.
Allı pullu yaldızlı giysilerle ruhu olmadan yaşar.
Karşı komşusu açlıktan ölse, olsun, o toktur.
Bu tür insanların değerini;
Toplarsın, çarparsın, çıkarır bölersin, hep aynı sonuç çıkar;
İnsan maskesi giymiş ruhsuz kişilik!
İnsanlıkta nerede olduğunu bilmeyenlere dert anlatmaktan daha zor şey yoktur.
Ama şöyle bir şey var:
İnsanlık eksile eksile çoğalıyor!
Bunu yaşayarak yaşlandıkça öğreniyorsun.

Orhan Gülaçar