Dokunduğun her yer çiçek açar
Pamuksu ellerinde bir bahar saklı sanki
Hafif esen rüzgâr bile adını fısıldar
Ela gözlerinde bir ömrün yankısı
Yüzüne vuran o ışık
Bir masal gibi, huzur verir varlığın
Gökyüzünden süzülen bir damla gibi duru
Adının geçtiği her mısra, hecelerde
Başlar kalbin en güzel turu
Bahtın açık olsun, neşen hiç eksilmesin
Her şey seninle güzel

Sen bir ömre bedelsin
Yüzünde mevsimlerin en taze hali
Sabahın ilk ışıkları vurunca cama
Birden kokun dağılıyor odama
Yüreğimde tomurcuklar uyanıyor
Nefesin nefesime karışıyor sessizce
Sen, içime sığmayan bir hikaye
Kalemin yazmaya zorlandığı roman
Sanki bir akarsu yatağını bulmuş da
Bütün gürültüsünü dindiriyor varlığın

Bir çiçek gibisin içimde açan
Köklerin sevgi, yaprakların umut olsun
Göğün mavisine el salla
Sen, olduğun yere ruh taşıyorsun
Gözlerini bir kentin sabahına açıyorsun
Henüz kimse uyanmamışken
Ellerinde biriktirdiğin o ince sızıyla.
Toprağa düşen yağmurun kokusu gibi
Her şeyi yeşertmeye söz vermişçesine
Yüreğïme sığmanı beklemiyor hayat
Nehirler de sığmaz yataklarına bazen

Sen öylece dururken
Zamanın durduğunu sananlar yanılıyor
Oysa sen esiyorsun
Kendi sesini dinleyen bir rüzgâr gibi
Kimseye sormadan
Kimseden izin almadan
Sessizce kanıma karışıyorsun
Boşluklarına kendi rengini bırakı
Güneş ufukta yavaşça erirken,
Rüzgâr fısıldar eski bir şarkıyı.
Yıldızlar geceye selam verirken,
Düşler sarar bu sessiz yankıyı.
Zaman akar bir nehir misali derinden
Her an yeni bir iz bırakır geride.
Kuşlar kanat çırpar gökyüzüne
Umut parlar hep en uzak bir yerde

Akşamın gölgesi düştü yine odama
Duvarda asılı kaldı gülüşünün yüzü
Zaman, örülen soğuk bir duvar
Her saniye, ismini fısıldayan sancı
Yollar yorgun, pencereler buğulu ve sessiz
Gökyüzü bile rengini unuttu sensiz
Özlem, içimde dilsiz bir deniz
Kıyılarıma vuran dalgalar hep dertli
Uzakta, boşlukta yanan parlak ışık
Ruhumun derininde dilsiz bir tanık
Zamanın ötesinde, her nefes alışta
Seninle başlar kalbimdeki o uyanış
YEŞİLIRMAK