KORKUYORUM CAN KUŞUM iki

​Hangi derya dindirir... içindeki susuzu?
Zikir ile nurlansın... artık bu dert uykusu.
Kader sundu önüme... ecel denen yolcusu;
İçip vuslat şerbeti ... coşacak... korkuyorum.

​Toprak aslına döner... ruhum Nûr’a bürünür,
Arif olsam bu yolda... hakikatim görünür.
Gönül bir aynadır ki... toz içinde sürünür;
Varıp sır perdessini ... aşacak... korkuyorum.

​Mevla’dan doğru gelen... o rahmet esintisi,
Yıktı gönül bendimi... sildi kalp karasını.
Bu vuslat parlatırken... ruhun asıl aynasını;
Güneş gbi parlarken... şaşacak... korkuyorum.

​Yöneldin o makama... mutlak sırra konarsın,
Perde kalkınca artık... Hakk nûruyla yanarsın.
İkimiz bir bütünken... heyecanla dayanırsın;
Sonsuzluk rahmetiyle ...taşacak... korkuyorum.

​Yorgun düştü nefesim... yokuşları aşarken,
Aşkın sonsuz bahrinde... dalgalanıp taşarken.
Bir umut ışığıydı... karanlıkta yaşarken;
Beni bende bırakıp... koşacak... korkuyorum.

​Ruhum artık ayrılır... teslim olan o canla,
Tam bir umut yolcusu... hüzün dolu her anla.
Rabb’e kavuşmak için... duyulan heyecanla;
Yâr’e hasret kalmaktan...düşecek... korkuyorum.

​Hatice Şahin