Sabah erken inerim istasyona
Taşlar hâlâ geceden soğuk
Raylar ise suskun hep
Taşır içinde bin türlü ses .

Bir düdük çalar trenler
Irkilir tüm kalpler
Sanki bana seslenircesine
Hazır mısın der gibi ..

İstasyonda herkes biraz
Yalnız gibidir nedense
Kalabalık olsa da
Kimi gider
Kimisi bekler
Kimi gidemediğine yanar !..

Valizler konuşmaz ki
Lâkin çok şey anlatır onlar
Birinde umut vardır
Birinde hasret
Bazısı aceleyle kapanmıştır
Bazısı taşır yılların tüm yükünü .

Banklara oturmuş kişiler
Beklerler sessizce
Bir anne mendil sallar
Bir baba eğer başını
Çocukl anlamaz ki vedâ’yı
Bakar sadece dalgınca ..

Tren gelir ağır ağır
Demir yorgunu
Lâkin sabırlı
Raylara dokunur
Mâzi’de sürtünür gibi ..

Kapılar açılır
Hayatlar karışır
Gidenler ardına bakmaz bazen
Kalanlar ise hep bakar .

Tren hareket ederken de
İstasyon bir an donar
Sonra yine susar
Bekler yeniden ..

Akşam olur
Işıklar yanar titreyerek
Raylarda günün yorgunluğu
Gökyüzünde turuncu bir hüzün
Elbet bitmeyen hatıralar .

Bir tren daha geçer
Birçok hayat gelip geçer oradan
Ama istasyon hep kalır
Hep de orada ..

Çünkü istasyon
Gidişten çok beklemektir
Ayrılıktan çok umuttur
Ve her tren
Birgün geri dönecekmiş gibi
Bırakır sesini raylarda ..

Yiine geldim istasyona
Beklemek için birgün daha
Belki bir tren
Belki bir insan
Belki sadece kendim için ...

Mustafa Aslandogdu