Yorgunum,
adı konmamış yorgunluklardan,
zamana yetişememekten,
her şeyin biraz daha eksilmesinden…
Ama yinede,
kalbimin bir köşesi hâlâ şükürle atıyor,
elhamdülillah diyor içim,
sessiz ve sakince.

Bir zamanlar vardı,
kapısı ardına kadar açık evler,
saatini unutan akşamlar,
bir bakışla anlaşılan dostluklar.
Hatırladıkça iç sızlatan,
ama şimdi
her şey acele,
herkes biraz uzak,
her kalp sanki biraz kapalı.

Zaman acımasız,
geçerken iz bırakmıyor,
bıraksa da iyileştirmiyor.
Çalıyor bizden
gülüşleri, sabrı,
hatta beklemeyi bile.
Ama yinede,
bu kalp teslim olmuyor.

Kırıldım, evet.
Özlendiğim yerlerde bulunamadım,
bulunduğum yerlerde özlendim.
Nice hayal yarım kaldı,
nice dua boğazımda düğüm.
Ama yinede,
ayağa kalkmayı bildim,
dizlerim titrerken bile.

Bu bir haykırış değil sadece,
bu bir direniş.
Gitgide kararan zamana karşı
küçük ama inatçı bir ışık.
“Beni de yut” diyen karanlığa
“hayır” demek bu.

Çünkü her şeye rağmen
yaşıyorsak hâlâ,
sevebiliyorsak az da olsa,
umut bir yerlerden sızıyorsa kalbe…
Yinede demek gerekiyor.

Yinede gülmek,
yinede inanmak,
yinede insan kalmak.

Ve bütün yorgunlukların ardından
başımı göğe kaldırıp
bir kez daha fısıldamak:
Elhamdülillah…
Yinede.

ALİ RIZA COŞKUN