Hesâbı kapattık, defteri dürdük,
Mâziden kalanla avunur olduk.
Çileler yaşadık, safâlar sürdük,
Yoldan öte gider oldu yolumuz.

Bir zaman kartaldık, bizimdi dağlar,
Dereler,denizler, asmalı bağlar.
Gün gelir geçermiş muhteşem çağlar,
Elden gitti tüm varımız yoğumuz.

Dağlardan ötede dağlar görürdük,
Çağlardan öteye gönül verirdik.
Garibe, yoksula kanat gererdik,
Zaman geçti, tüketildi balımız.

Tanrı Dağlarını yol eylemiştik,
Mübârek Hira’ya bel bağlamıştık.
Turan Turan diye çok ağlamıştık,
Viran oldu hep sağımız solumuz.

Çok gerçek yaşadık hayâlden öte,
Biran sığmaz olduk kemiğe ete.
Şimdi paçamıza dolanan ite,
Ermez oldu kırılası elimiz.

Gün gelir yol olur dağlar, denizler,
Açılır gerçeğe kör olan gözler.
Tutulur şehide verilen sözler,
Tanrı bilir ki bükülmez kolumuz.

(l3.12.2006)

Enver Özçağlayan