Ben de seni bir yerden tanıyorum,
bakışından değil
suskunluğundan.
İnsan ancak
çok susmuş birini
böyle tanır.

Aklın sustu diyorsun,
haklısın.
Çünkü bazı hatıralar
akla değil
kalbe saklanır.
Ben oradayım,
senin unuttuğun yerde.

Aynı cümlede durduk biz,
ama sen nokta koydun
ben devam ettim.
Aynı yarada kanadık
ama sen sargı aradın
ben kabuk tuttum.

Omzumdaki yük
ihanet değil,
zaman.
Benden sana kalan yorgunluksa
gitmeyişimdir belki,
gitsem daha mı kolay olurdu?

Gözlerim konuşuyor diyorsun,
çünkü kelimeler
çoktan kırıldı.
Dudaklarım sustu
ama içim
hâlâ senin adını
yanlışsız söylüyor.

Defterlerden düşen gül
bendim evet.
Tarihini bulamadın
çünkü
acının takvimi olmaz.
Bazı günler
sadece hissedilir.

Saçlarım beyazladıysa
zamandan değil,
beklemekten.
Kaşlarım seyrekse
çok bakmaktan.
Kâğıt benden kaçmadı,
ben kâğıda
yalan yazamadım.

Ağlama diyorsun,
bakıyorum gözlerine.
Ateş salmam yüreğine,
zaten ben de
aynı yangındayım.
Kırıldıysam
sözünden değil,
yarım kalışımızdan.

Belki aynı sofradaydık,
belki sadece
aynı yalnızlıkta.
Akrabayız evet,
acının soyundan.
Adımı soruyorsan
söyleyeyim:
Ben,
senin çıkaramadığın
kadınım.

Çok düşündüğünü biliyorum.
Geceyle konuştuğunu da.
Ben de sustum,
yalnızlığıma sordum.
Kalbim hep seni bildi
ama aklım
susmayı seçti.

Üzgün olma.
Tanıyamamak da
bir yakınlıktır bazen.
Çünkü insan
herkesi tanır,
ama herkesi
hatırlayamaz.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 13.12.2025