3
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
35
Okunma
Gurursuz Kalan
Bu bir şiir değil,
bu içimde patlayan bir çığlık.
Okurken canın yanıyorsa,
bil ki ben yaşarken öldüm.
Beklemek ateş değil,
beklemek zehir.
Damarlarımda dolaşan sensin,
panzehiri olmayan bir yok oluş.
Bir bedenim var, evet,
ama ruhum çoktan yakıldı.
Küllerimi bile savurmadın,
üstüne bastın, geçtin.
Gözyaşlarım sessiz değildi,
sadece duyan olmadı.
Geceye baktım,
yıldız yoktu —
umut bile terk etmişti beni.
Sen bende kal dedin,
ben kendimi sildim.
Gururumu boğazladım,
elinden düşmesin diye.
İnsan ne kadar küçülür?
Ben adımı bile feda ettim.
Ayakta durmak sanma bunu,
bu sadece yıkılmamış gibi yapmak.
Şimdi içimde bir yangın var,
ne söndürülür ne anlatılır.
Bu şiir son değil,
bu bende kalan enkaz.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz