Dik Duruşunla Sakladığın Fırtına”

Yaralı durursun, kimse bilmez,
Gülüşünün ardında kaç yangın gizli…
Omuzların dimdik, bakışların keskin,
Ama kalbinin içi—
Böyle sessiz, böyle derin, böyle sızılı.

Şehrin kalabalığında yürürsün,
Kimse duyamaz adımlarındaki kırıkları.
Bir yanın güçlü kadın,
Diğer yanın…
Sadece susmayı öğrenmiş bir çocuk aslında.

Dik durursun, çünkü düşmek sana göre değil,
Kırıldığını yalnız gece bilir,
Yüreğindeki kıyameti yalnız sen.
Kimse anlamaz;
Ne kadar acı birikir insanın içinde
“Ben iyiyim” demeyi alışkanlık yapınca.

Ama bil ki…
Her fırtına bir gün diner,
Her yara kabuk tutar,
Her güçlü kadın,
En sessiz çığlıklarında bile yeniden doğar.

Sen işte öyle birisin;
Duruşu keskin,
Yarası derin,
İçinde kopan kıyametlere rağmen
Ayakta durmayı beceren.

Ve belki de en güzel yanın:
Kimse bilmeden güçlenmen.