1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
39
Okunma
İçime dokunmadan…
Suskunluğumu anlamadan…
Gerçek yüzümü görmeden…
Fikirlerimi duymadan…
Önyargının sehpasına çıkaranlar…
kendi karanlıklarında boğuldular.
Ben sustum…
çünkü ruhumun dili…
onların gürültüsüne sığmadı.
Beni yanlış okudular…
çünkü doğruyu görecek
bir yürekleri yoktu.
Ve yine de içimde…
kimsenin söndüremediği…
sessiz ama dev bir ışık…
kötülüğe inat…
yavaşça…
ama inatla…
yanmaya devam ediyor.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz