Yüreğinize sağlık üstadım...

Kara deliğin içimizden süpürmediği her dün,
aslında kaderin kıyıda unuttuğu bir parça zamandır;
biz, o parçaları toplarken kendimizi eksiltir, günü çoğaltırız.
Göğün bir sehpa kadar sakin duruşu ise
ancak içindeki fırtınayı unutmuş bulutların sabrıdır.

Sis, bekleyen her ruh gibi silkelendiğinde
anıların dumana sarılması boşuna değildir;
insan en çok unutmaya direnirken hatırlar.
Zaman kaydırağında yuvarlanan dün–bugün–yarın,
cebimizde kavga ederken bize bir şey öğretir:
İnsanın kaderi, ceplerinde taşıdığı ağırlık kadar savrulur.

Leyleklerin gagasında ülkeler dolaşmak,
bir bohçaya sarılmış duyguların en saf yolculuğudur;
ama soğuk suları güneşe fırlatmak,
ancak içindeki ateşi ikna edebilenlerin işidir.
Güneşin suya ihtiyaç duyması kadar gerçek bir acı varsa,
o da gönülde biriken küf kokusudur;
çünkü hiçbir yara tazeliğini koruyamaz,
ama her yara kokusunu saklar.

Dumanlı ilişkiler çemberinde
bölünen, toplanan, çarpan hayatlarımız
bir anda buluttan evlere sığınır,
ve güneşi çağırır kendine.
Dağılmak gerek der bazen dünya;
toparlanmak için önce çözülmek şarttır,
zira insan, dağıldığı yerden yeniden doğar.

Toprakta bir sürgün ararken
hayallerini süren bir ruhun kırmızılığı
baharı andırır;
çünkü hayal kırmızıdır—
damarlar kadar canlı,
kan kadar ısrarlı.
Say ki rüyaydı bütün savaşlar…
belki de öyledir;
çünkü en büyük savaş, uyanamadığımız düşlerdedir.

Kara bulutlar güneşi çekmeye uğraşırken
gökyüzünün sis elbisesi
topuklara kadar inmiş bir hüzün taşır.
Hüzün, göğe sıçrayabildiği gün
insanın yeryüzünde ağırlaşmasının sebebidir.

Buğday başakları güneşe el salladığında
mevsimin sanat olduğunu unutmak mümkün değildir.
Martılar İstanbul’u ağırlarken
rüzgâr dünya ile tartışır;
çilenin şalı havaya savrulur,
ve anlarız ki:
Dünya bazen bir sahne değil,
düşürmemek için tutunduğumuz bir uçurumdur.

Ve sonunda…

Dünya
ölüme
bir basamak
evet.

Bas gitsin,
çünkü ölüm bir son değil,
kendine dönmenin kapısıdır.