Ayrılıklar acıdır, sen bunu bilemezsin.
Bir kırmızı gülü koklamak için koparırken
eline batan diken gibidir ayrılık.
Acıtır, yaralar seni derinden.
Kan damlar yüreğinden,
sel olup akar gider bir yerlerden.
Kimse göremez, kimse hissedemez
senin duyduğun acıyı.
Öksüz kalmışsın gibi olursun,
bir de küser sana bedenin.
Kaçıp saklanmak istersin,
ama koca evrende saklanacak yer bulamazsın.
Ağzına dolan acı, içtiğin suya karışır;
her yudumda yanar dilin, konuşamazsın.
Çektiğin acı yüzüne yansısa da
kimselere anlatamazsın,
“alay konusu olurum” korkusuyla.
Bir bıçak alıp vursaydı yüreğimdeki yaralara,
biriken cerahatleri akıtsaydı,
ufak ufak kesseydi…
İnanın, o kadar acı duymazdım
ayrılırken çektiğim acı kadar.
İnsanın ayrılırken çektiği acıdan
daha öte bir acı olmaz diye düşünürsün.
Ayrılıklar acıdır güzelim,
bunu ancak yaşayınca anlarsın…
Ama yarınlarda hep umut vardır zaten.
Elbette ki güneş çıkacak.
Gökkuşağı için garanti yok
ama güneş için var.
Bak, o menekşeler benim,
sakın koparma, kimse koparmasın.
Çok teşekkür ediyorum sana ve hayata.
Hayatında bol yağmurlu günler
ve ardından güneşin o en sıcak yüzünü seyretmek olsun
Ayrılıklar acıdır bir tanem…
Bunu ancak yaşayınca anlarsın. Gündüz Yavuz