Çiçeklerin beklemek gibi dertleri yok!
Nemli toprağa sımsıkı tutunuyorlar
Yüzlerini güneşe dönüyorlar.
Zamanı geldiğinde rengarenk açıyorlar,
Bu onlara yetiyor !

Oysa insanlar öylemi ?
Tabi değil ...
Hayatta kalma ve uzun yaşama arzuları ..
Kimsesizlik yalnızlık stresleri ...
Aile akraba bağlarını güçlü tutma istekleri .
Samimi iletişim kurma beklentileri .
Ruhsal denge arayışları ...

Hayatın yoksulluk haline dönüşmesine bağlı karamsarlıklar ..
Gerekli ihtiyaçlara erişimde imkansızlıklar ...
Kendi çıkarlarını ön planda tutan gücün yanında yer alanların kendilerinin dışındaki insanlara karşı yaklaşımlarına mahkum yaşamak !

Çocuklarımızın , sosyal zaafların hızla ilerlediği bu günlerde, gelecekte karşılaşabilecekleri zorluklarla ilgili kaygılı düşünceler !
Böyle daha birçok şey ...

Bazen çiçek ya da bir ağaç olsaydım diyorum ;
Ancak onlar da şanssız ;
Ya kökünden sökülüp atılmış ya da yakılmış olduklarını görüp vazgeçiyorum ...

Orhan Gülaçar