0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
45
Okunma
Konuş benimle, susma!
Sarıp sarmala bedenimi, yaprakları göğe ulaşan bir sarmaşık gibi.
Sohbet et, muhabbet et; yeter ki bir şey söyle.
Yatır beni, bir annenin minik kız çocuğunu dizlerinde yatırdığı gibi, dizlerine.
Konuşurken dudaklarının ıslaklığı gözlerimi kamaştırsın.
Evet de, hayır de, yok veya var de;
Hiç yoktan, “Allah cezanı versin!” de…
Yeter ki bir şey söyle; konuş benimle.
Aşk gibi, sevda gibi…
Ölmüş birinin yeniden dirilip derinden aldığı o nefes gibi.
Yeni doğan bir bebeğin aldığı o ilk nefes gibi.
Ehl-i kubur sessizliğine boğma beni.
Yusuf Çetin
