İçimden çektiği acıları gördüğünde
Ağlayan cımbız gibiyim,
Öyle çaresiz
Ve öyle mecbur.

Belki de yaşamak budur,
İki gece arasına doğmayan yari
İki satır boşluğunda sevme çabası

Belki de yaşatan yokluğundur
Belki yokluğundur koştuğum
Ardımda köpeklerle gece yarısı

Yokluğunda hayat,
Kokusunu kaybedecek kadar bayat
Ve temassız sarılmak kadar boş
Desene, koş
Çaresiz umutlara...

Ama sensiz göçebe umutlar
Boşluğa adımdan habersiz
Yolunda yürüyen ayaklar

Loş ışıkların
siyaha çalan pembesi kader,
Alem yalnız içimde,
Renkler hırsız
Gözler duyarsız
Yürek umarsız
Çapsız dilim gırtlağa döngüde
Umutlar şartsız...

Ama bir özlenen var,
Yar.

Soğuk gecelerin bahar kokulusu
Siyah şafakların
Günahsız durusu
Yalan ezberlerin doğrusu

Bir gözlenen var
Ne kadar kayıp rota varsa
Huzurunda el pençe
Ve divan,
arsız kavgalar

Özlemim, bu gece
Gel bence...