Şiirin Adı: Arabaşı, Arabaşı
Şairi: Güneşin Kızı Zehra
Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi

Arabaşı, Anadolu mutfağında sıradan bir yemek değil; bir kültür, bir ritüel, bir meclis geleneğidir.
Kökeninin Orta Asya’ya kadar uzandığı, “soğuk hamur + sıcak çorba” geleneğinin oba yemeklerinden günümüze taşınmış bir iz olduğu söylenir. Eski Türklerde kış gecelerinde sohbeti uzun tutmak, birliktelik süresini uzatmak için çorbanın sıcaklığı ve yutmanın heyecanı bir araya gelirmiş.
Sonra bu gelenek İç Anadolu’da, özellikle Yozgat – Kırıkkale – Konya – Çorum hattında bir şölene dönüşmüş.

Ben de Arabaşı’nı ilk kez Kırıkkale’de bir gönül dostumun evinde tatmıştım;
gerçekten de yalnızca yemek değil, başlı başına bir tören.
Hamur kesilecek, çorba dolacak, herkes sırasını bekleyecek, “kaç kaşık yuttun?” rekabeti başlayacak…
İnanın, sofrada sadece mide değil, bütün gönüller ısınıyor.

İşte bu şiir de o ritüelin ruhunu taşıyor.

Şair, her kıtada Arabaşı’nı sadece bir çorba olarak değil, “dostlukların, sohbetin, Anadolu misafirliğinin tacı” olarak anlatmış.
Yutmanın tarifi olmaz derken, geleneksel heyecanı yakalamış.
Acının “terletip duman çıkarması” kültürün mizahını taşımış.
Sofraya geleni buyur eden Anadolu vakarını hissettirmiş.

Şiirin her dizesi, Arabaşı meclisinin sıcaklığını, birlik duygusunu ve acının bile gülüşe karıştığı o eşsiz atmosferi yaşatıyor.
Her kıtada tekrar eden “Has çorbadır arabaşı” redifi ise tam bir türküsellik ve ritim katmış.

Toparlarsak:
Arabaşı yalnız bir çorba değildir;
kış gecelerinin muhabbeti, dostluğun imzası, paylaşmanın en keyifli hâlidir.
Şair bunu yalın, samimi, içten dizelerle çok güzel anlatmış.

Vesselam.
“Bazı yemekler karın değil, gönül doyurur; Arabaşı da işte tam öyle bir sofradır.”