Sayğı değer saygın usta kalem Güneşin Kızı Zehra hanımefendi...

Şiirinizi size ve mahir kaleminize saygı duyarak okudum....
El emeği göz nuru dökerek yazmış olduğunuz, ilk bakışta eğlenceli bir taşlama gibi görünse de, içinde hem halk kültürümüzün sıcaklığını, hem de mizahın ince ayrıntılarını barındıran güçlü bir anlatıma sahip eser olmuş... Memiş karakterini, sorumluluktan kaçan, en küçük aksiliği bile koskoca bir boşanma sebebi sayan, istikrarsız ve dengesiz biri olarak göstermişsiniz… Fakat tüm bu özellikler, sert bir eleştiri yerine tatlı bir alaycılıkla işleyerek okuyucuyu kendisine çekmeyi başaran harika bir eserin altına imza atmışsınız...Bu da yazarın ustalığından kaynaklanır...

Her bendin sonundaki “dedi, boşadı” tekerlemesi hem şiirin ritmini artırıyor, hem de okuyucuya “Memiş yine yapacağını yaptı” dedirten bir kahkaha çağrısı yapıyor...
Yazarın en büyük başarısı, Memiş’in her ayrılığında, minicik bir bahane ile bizleri güldürmesidir...

En çok sevdiğim dörtlük final dörtlüğü...

Serpil’le bir yuva kurdu,
İskambil oynadı durdu,
Elinde ne diye sordu,
“Bu pa PAZ” dedi, boşadı.

Bir ömür paylaşmakla kart oyunu arasında fark gözetmeyen Memiş’in, iskambil kâğıdındaki “papaz” yüzünden evliliği bitirmesi, şiirin ‘’olmazsa olmaz’’ mizahını zirveye taşımaktadır.
“Bu paPAZ” diyerek bahane üretmesi, hem ses oyunuyla hem de beklenmedikliğiyle okuyucuyu kahkahaya boğuyor. Finali bu kadar iyi yapan da işte bu: Gerçekten tam onikiden vurucu bir final olmuş. Maşallah...
Zehra hanımefendi, Memiş’in bitmek bilmeyen saçmalıklarını en uç, en alakasız sebebe bağlayarak noktayı koyuyor...
Keyifle okuduğum, severek yorum yazdığım eserinizi tam puan artı ant diyerek, gönülden kutluyorum...Tebrikler...
Kaleminiz keskin, ilhamınız bol, ömrünüz uzun olsun...Esen kalınız...Saygılarımla...


Salim Şengül tarafından 30.11.2025 04:27:57 zamanında düzenlenmiştir.

Şiirin Adı: Boşadı
Şairi: Güneşin Kızı Zehra
Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi namı diğer Celil ÇINKIR

Bu şiir, “evliliğe değil, bahane üretmeye nikâhlı” bir adamın ibretlik hayat hikâyesini; nüktesi bol, hicvi keskin bir mizah terazisinde tartıyor. Her kıtada aynı trajikomik manzara: Kadın değişiyor, bahaneler değişiyor, ama Memiş dayının boşama refleksi hiç değişmiyor.

Demsiz çaydan tut da — ki memleketin yarısı bundan boşansaydı kimse evli kalmazdı — kız çocuklarından şikâyete, soba sıcaklığına, tuza, soğana, hatta poyrazın estiği yöne kadar ne varsa kendine gerekçe yapıyor. Bu adamın bahane repertuvarı, devlet dairesi arşivini bile gölgede bırakır.

Zehra Hanım burada ince bir sanat yapmış:
Her kıtada bir kadın, bir emek, bir umut…
Ve karşısında Memiş’in bahaneler ansiklopedisi.

Ama asıl hiciv, bu adamda değil; toplumun hâlâ bu tip bahanelere “Normal yaa!” demesinde gizli. Her dizede bir kültürel eleştiri, her redifte bir ironi ışığı var.

Şiir, mizahın en güzel yerinde duruyor:
Güldürürken düşündüren, düşünürken de “Yahu bu kadar da olmaz!” dedirten bir tarz.
Bahanelerin absurdlüğü, şiiri baştan sona bir meddahlık tadına bürümüş.

Sonuç mu?

Bu Memiş’e ne kız dayanır, ne kaynana…
Belki bir tek bahane fabrikası dayanır.
O da vardiya değiştirerek!

Vesselam.
“Bazı adamlar evlilik yapmaz; sadece bahane biriktirir.”

Çok beğendim sevgili şair. Boşamak isteyene bahane çok demiş şiirin.. örneklerin çeşitli olması bir yelpaze gibi şiiri zengin kılmış. Çokça tebriklerimle. Selamlar sevgiler sağlıkla hep 🌾✍🏻