Sessizce Gülümsedim”

Bu an var ya…
Hani herkesin kendi hikâyesi kadar derin,
kimsenin görmediği kadar sessiz…
İşte o anda çekilmiş bu kare.

Ben gülümsüyorum, evet…
Ama bilsen kaç kırgınlığın arasından
zorla çıkarılmış bir gülümseme bu.
Hayat bazen geç kalan bir bahar gibi;
geliyor ama hep biraz eksik,
hep biraz geç…

Sonra yanımda o minicik el,
o içten kahkaha…
Sanki bütün yaralarıma merhem sürüyor.
Ve,
Bir çocuk,
Bana verilmiş en masum hediye,
hem de hayata “dayan” diyen en sessiz dua…

Salıncak sallandıkça
içimdeki yükler geri gidiyor,
umutlar ileri…
Kalbimse tam ortasında,
ne geçmişten kopabiliyor
ne geleceğe tam tutunabiliyor.

Ama yine de…
O gün, orada, o çimenlerin üzerinde
sessizce gülümsedim.
Belki ilk kez bu kadar gerçek,
bu kadar içten,
bu kadar yorgun ama vazgeçmemiş bir hâlde.

Işte o an anladımki
Bazen insanın iyileşmesi,
bir salıncağın ucunda dengede duran
küçücük bir mutluluğa bakıyor....


S.k...