Her şeye rağmen..
O serin sonbahar sabahında düşünüyorum
Sonra içimde sen
Farkında olmadan koştum soluksuz
Bir sır gibi saklar üstünden geçtiğim
Yalnızlık akıp giden yaşamın
Bütün çizgileri ile çağırıyor
Sonra farkettim ki gözlerim kayıyor
Hüzün can sıkıntısıyla
Olmadığım zamana yayılmış vakitler
Ekim hepten küsmüş çeyizleri içinde konuşamadım
Yorgun mevsimin çökmüş bahaneleri yalnızlığında
Gün boyu dolaştım
Hep aynı yerde vardiya çığlıkları arasında
Dökülen gözyaşlarını tekrar tekrar seyrediyorum..

Sonra..
Görebildiğim zaman içinde
Düşündükçe içimdeki seni
Çocuksu üşüyen yüzevler sokak hatıraların
Şeker tadında şimdi irili ufaklı serpilmiş
Dut ağacı sakin kaldırımlarında geçmeyen
Elimde kalmış yaşanan bir kaç fotoğraflık zaman
Artık sende yoksun
Nede içimde bıraktığın tutunduğum o şehir
Hatıralar senden sonra da beklemedi
İçimde farkında olmasam da geçen
Baktığım kopuk sabah naraları bakışlarında
Sokakların iç içe girmiş sığmıyor matemlerin
Maziden güne düşen tekmiller hüzünle bağırıyor
Taşıyamadığım o seni konuşan sabah selaların
Kavuşmak için telaşla
Unutma der gibi seslenir yolculuk
Kaybolmuş sesleri savurur gökyüzüne
Bekler uzaklara yeniden başlamak için..

Son görüşümdü..
Beni de alacak senden sonra
O gün ağlayan bu şehir
Geçip giden el değiştiren omuzlarda sandık
Gidiyorsun
Derin uykuda zaman geçti diyerek sende
Oysa..
Ayak seslerinde hissettiklerim
Şimdi attığım her adımda uğurlarken
Bir vedayı anlatır o gün mahcup dudaklar
Sustum öylece
Söylenecek bir sözde kalmadı
Sarıldım okşadığım toprak karışmış kokusunda
Yaşıyor her zamanki gibi kanatlarında
Beyaz kelebeklerin orada son anlamı...