Ben kendime sadığım.
Ben Elif im.
Ben kalbime, aşkıma bağlıyım.
Bu benim hazinem.
Bu aşkın muhatabı uzak da olsa yakın da olsa,
Onu en guclu duygularla yaşamaya devam ederim.
Bu o kişiye bir sorumluluk vermese de
Ben hazinemi korur, kollar
Gögsümün ortasında yanan bir güneşcesine taşırım.
Ne başka bir gölge ne bir yıldız istemem. Butun alemleri de verseler baska birini düşünemem.

Yanan ışığım.
Durgun suyum.
Nefesim.
Atomlara huzur veren Rab
Bana da sevmelerin en güzelini verdi.
Bir pervane gibi
Ben bu aşktayım ebediyyen.
Yeter ki o Hakan ın yüzü hep gülsün. Adıyla yaşasın. Çok yaşasın.

Rab onu parlak bir yıldız olarak göndermiş
Bense ne şanslıyım ki gözlerim bu yıldızı görebilmiş.
Onu yaratan bana da sevgiyle dolu yüregi vermiş.
İster arkadas desin ister dost
İster yaren ister sevgili...
İsterse hiç bir isim verilmesin bu hale,
Bu huzurdan vazgeçmem.
Beklerim kalbimin sahibini.

Hayat sadece bir koşturmacayken,
Keder, neşe , kaygı, yalnızlık doluyken ;
Biri gelir ve hepsi anlamını yitirir.
Ne gecmiş kalır ne gelecek ...
O an sonsuzlukta dönmeye başlarsın.

Bütün boşluklar dolar ve
hayat yeniden güzelleşir.
Iyı oldugunu bilmek yeter ruhuna.
Önce onun ekseninde dönersin.
Onu görmek, tanımak istersin.
Bilmek. Tutuklu kalırsın.
O da sıkılır bu durumdan.

Ama gun gelir içselleştirdiğin varlığı
Sana kudret olur,
Kendi ekseninde dönmeye başlarsın.
Sen yaydıgın ışığın içinde,
Hergun yeniden doğarsın.

Kalbin acımaz artık.
Huzurla evrenin denizlerinde aşkla dönersin.
O seni seyreder... Bir yerlerden.
Uzak yakın farketmez
Gülen yüzü yüzündür.
Güzel kalbi senindir.
İnsan bu keyfi bulunca,
Ne dünyayı ne ınsanları görür gözü. Özgürlüğü, sessiz alemlerin şarkısıdır.

Ben de onu söylerim ...
Özgürlüğü sevincimdir.
Mutluluğu dileğim.

Zümrüdü Anka olabilmek böyle birşeymiş. Küllerinden doğmak için
Bir kişide ölmek gerekmiş.
Tende değilmiş aşk,
Bir faniye sarılmadan da
İnsan yaşayabilirmiş.

O dostun hayaline şad olmak,
krallara yar olmaktan fersah fersah öteymiş.
O sultanın sedası
Bütün saraylarda dinlenen müziklerden guzelmiş.

Kimseleri istemedi bu gönül
Hep o canı aradı.
Yunus Emre de bildi ki;
Elif dedikleri tek idi,
Tek bir dosta adandı.
Elif Aydın
İstanbul
12.08.2025