Sen farklısın diye başlayan
her hikâye,
her umut,
her gece yarısı duası
meğer “herkes gibisin” diye bitmeye yazılıymış…
Oysa sen hiç farklı değildin,
ben sana farklı baktım.
Belki gözlerimi fazla kandırdım,
belki yüreğimi fazla büyüttüm,
belki de hak etmediğin yerlere
hak ettiğinden fazla koydum.



Seninle kurduğum cümlelerin
yarısı hayaldi,
yarısı da kendimi avutmaydı.
İlk adımını attığında
dünyayı susar sanmıştım,
oysa seninki sadece
kendine doğru bir koşuydu,
bana doğru değil.
Ben göğsümde bir sığınak açtım,
sen onu geçici bir durak sandın.

Senin zannettiğim her güzel şey
meğer benim içimin resmiydi.
Ben çizmişim,
sen sadece önünden geçip
“güzelmiş” deyip yürümüşsün.



Biliyor musun?
Yüreğin sandığım yerde bir boşluk vardı,
sözlerin sandığım yerde bir yankı,
gözlerin sandığım yerde bir geçiş kapısı.
Sen farklı değildin,
ben sana farklı değdim,
farkı ben yükledim,
sen sadece taşıyormuş gibi yaptın.

Ben “biz” diye topladım ne varsa,
sen içinde bile bulunmadığın
bir cümleye özne olmaya çalıştın.
Yara alma ihtimalimi bile umursamadan
yürüdün içimden,
sanki geçilmesi kolay bir yolmuşum gibi…
Oysa ben senin için
koca bir ömür hazırlıyordum içeride.



Sen gidince anladım,
insanın bir kalbi iki kez kırılmıyor aslında;
ilkinde yıkılıyor,
ikincisinde sessizce çöküyor.
Ve o çöküşte
bir ses duyuluyor sadece:
“Yanılmışım…”

Benim yanılgım sen değildin,
benim yanılgım
sana inanma hızım,
kendimi avutmaktaki ustalığım,
senin gölgene bile gereğinden fazla anlam yükleyişimdi.



Ama şunu bil;
bitti diye kararan bir gökyüzü yok içimde.
Aksine,
senin gidişinin ardından
yer açıldı nefes almaya.
Bir perde kalktı gözlerimden,
bir yük indi omuzlarımdan.
Ben sana farklı baktım ya hani,
artık kendime daha doğru bakıyorum.
Ve bu,
senden kalan tek güzel şey.

Yani…
Hikâye “herkes gibisin” diye bitti ama
ben o hikâyeden
herkes gibi çıkmadım.
Sen sıradandın,
ben sıraya konmayacak kadar yanmıştım.
İşte o yangının küllerinden
yeniden yazıyorum adımlarımı.

Ve biliyor musun?
Belki de en büyük fark burada:
Sen aynı kalırken
ben değiştim,
ben büyüdüm,
ben çoğaldım.

Sen farklı değildin,
ben farklı olmayı seçtim.

Kadir TURGUT