İnsan, sözcüklerin büyüsüne kapıldığında
Tarih öncesi karanlıkları delip geçer
Zihninin derin kuyularında,
Görmediği dünyaların izlerini sürer
Fakat ne kadar ararsa, arasın,
Her soru, bir başka soruyu doğurur
Ve sonunda, tüm bu arayış
Bir gözyaşının dondurduğu zaman kadar sessiz kalır.

Ne işe yarar peki bu arayış?
Belki de her şeyin içinde
Kendimizi bulma çabası vardır.
Bilinç, bir çalgıcının parmakları gibi
Bazen mucizevi bir şekilde dönüşür kendiliğinden
Geçersin zamanın gergin tellerinden.

O yüzden devam ederiz,
Zamanın arkasındaki anlamı çözme çabası
Yazmaya, düşünmeye, sevmeye
Korkmaya ve yeniden doğmaya
Çünkü işçi, elindeki aletle
Dünyayı kuran, büyüten ellerdir.
Ama şair, ona öyküyle hayat veren
Zihnin en derin köşelerinden seslenen
Ve her seferinde yeni bir ışık arayan bir yolcudur.
Ve belki de bu, insanın varlığının en saf anlamıdır
Yazmak, yaşamak ve bir yolda kaybolmak.

Bir zamanlar bir düşünür demişti:
"İnsanın en büyük felaketi,
Kendini sonsuza kadar anlamaya çalışmasıdır."
Ama belki de felaket değildir
Belki de bir nimettir bu
Çünkü her yanılgı
Yeni bir keşfe, yeni bir gözle görmeye dönüşür.

Hayata yön verenler ve takip edenler
Biri elleriyle dünyayı şekillendirirken
Diğeri kelimeleriyle dünya kurar
Biri öndedir, diğeri geride
Ama her ikisi de aynı yolu takip eder
Birbirine karışan, birleştirilen
Zmanın iki yanlısı.

Zaman, bir anlığa sıkışır
Yanılgı bile bir anlam kazanır
Bzler hep bu yolculuğun sonunda
Farkına varırız ki
Gerçek, hep bizim içimizdeydi.

.
Mustafa Yaman
16 kasım 2025