Betonun üstünde çırpınan bir QR koduyum sanki,
Okunamaz, çözülemez, kayıp bir data paketi.
Elimde akıllı telefon, ekran kırık ve mat,
Ama ruhumun WiFi’ı çekmiyor, kopuk server’dan.

Gözlerim, yirmi dört saat açık bir CCTV kamerası,
Kayıt altında tutuyor sadece anlamsız döngüyü:
İşe gidiş, kahve, bir ’merhaba’ klavye sesiyle.
Hepsi, büyük bir algoritmanın rutini.

Titanyum çığlık, şimdi sessiz bir caps lock isyanı,
Sıkışmış bir delete tuşunun altında inliyor.
Bu varoluş, süresi dolmuş bir deneme sürümü;
Aktivasyon anahtarını bulamıyorum arayüzünde.

Ne argüman ne belge... sadece sonsuz bir loading...
Progress bar hiç dolmuyor, takılı kalmış %99’da.
Bir glitch’im ben, sistemin fark edemediği hata;
Bu matrix’i yavaşlatan, gereksiz bir satır kod.

Ve ben, bu dijital zindanın ortasında
Sadece yeniden başlamak için
Hala, bir nefeslik power bank arıyorum
Bazen kasılıyor, bazen hapşırıyorum
belkide ben çıldırıyorum.

Gökyüzüne bakmak, o ilkel, o sonsuz default renge
Donmuş bir ekran, maviye çalan o hüzünlü hata
Bitmeyen bu döngüde, bir logout hakkımdır
Komutun son isteği: Bir ’End Task’ fermanı
Ne zaman bitecek bu otomasyon
Yine tüm erişimler reddedildi
e ben, bu dijital zindanın ortasında,
Seviyesi düşmüş yapay materyallere
Görünmez iplerle bağlıyım.

Kendi kuyusuna düşen bir ışık gibi
Sisler içinde ve bu kaosun peşinde
Deli düşünceler sarıyor benliğimi
Labirentlerde dolaşıyorum halen
Reklam panolarını görmezden gelerek
Olşurda çıkışı bulursam şayet
Yoksa tüm geçmişe format atacağım
Sonunu düşünmeden uykuya yatacağım.


15 kasım 2025