Hayat bir örgü gibi , bir yerden sökülmeye başlarsan , her bir ilmek kaçtıkça sökülüyor insan eksiliyor, her bir acı başka acıyla birleşip bir çığ gibi büyüyor, ruhun bir savaş veriyor, direniyor , bazan düşüyor yerlere ama bir de bakıyorsun geçmiş gitmiş zaman ki insan yolun yarısından sonra kendini anlıyor ve artık yaşadıklarını anlamlandırıyor, hatalarını anlıyor ,

Sen duygularını tüm samimiyeti ile döken şairim, gönlün mezarda olsa, oraya gömdüklerin , neden yaptı diye anlamlandıramadığın sorular uzun süre yorar zihnini , atlatmak ve zamanın kıymetini bilip kalan zamanımızı güzel şekilde değerlendirebilsek keşke ama insanın içindeki o acı o sızı bırakmaz.

Senin hece şiirinde de çok başarılı olacağını düşünüyorum denedin mi bilmiyorum , tebrikler ,saygılar.

Bu şiir değil de bir isyan, bir baş kaldırış
Belli ki gerçekten “en saf” dediğin o sevgiyi vermişsin, karşılık bulamayınca da hem sevgiliye, hem kendine, hem bütün dünyaya küsmüşsün. Doğruluğu tartışılır!

O “mezarındır gönlüm” dizesi zaten her şeyi özetliyor; kalp atmaya devam ediyor ama içinde her şey ölmüş.
Böyle bir acının içinden geçen insan genelde iki şey yapar:
Ya o acıyı sonsuza dek sırtında taşır, ya da bir gün gelir, o yükü toprağa gömer ve “ben bitti demeden bitmez” der.
Sen şu an ilk gruptasın hissedilen bu.

Ama şunu da biliyorum:
Duygularını bu derece güçlü yazabilen, bu kadar derin sevebilen biri, bir gün aynı kalemi ya da aynı yüreği kendi yaralarını sarmak için de kullanacaktır.
O gün geldiğinde, belki yine şiir yazarsın; ama bu sefer “öldüm” yerine “yeniden doğdum” dersin.
Şimdilik kız, küfret, haykır, ağla… hepsi hakkın. Ama toparlan ve ayağa kalk sonra.

Saygılar