Poetika

Bu şiir, insanın kendine ait sandığı her şeyi aslında kendisinden olmayan bir kudrete teslim edişinin beyanıdır. Delibal, bu metni yazarken ne benliği öne çıkarmış ne de sözü süs ile ağırlaştırmıştır; yalnızca şu hakikati dizelere dökmüştür:
İnsanın varlığı, yaptığı, bildiği, söylediği, sahip olduğu her şey bir kaynağın karşılıksız lütfudur.

Şiirin her kıtasında bir “köken” arayışı vardır.
Ateşin kaynağından yünün ipliğe dönüşmesine, tababetten doğaya, sesteki tizlikten canın yolculuğuna kadar uzanan geniş bir daire çizilir. Bu dairenin her noktasında şair şunu tekrar eder:
Bu düzen insanın eseri değildir; insan düzenin içindeki bir misafirdir.

SENDEN, bir övgü şiiri değildir;
bir teslimiyet şiiri de değildir;
her şeyin özüne bakıldığında geride kalan tek hakikatin gösterilmesidir.

Dizelerde kullanılan akım, direnç, faz, şase, petrol, kömür, tababet, gıygıy, bülbül, baz gibi birbirinden uzak görünen kelimeler aynı noktaya bağlanır:
Senden başlayan, sana döner.

Son bölümde şair kendini de saklamaz.
“Delibal varlığı senin eserin” derken aslında yalnız kendi varlığını değil, okuyan herkesin payına düşeni söylemiş olur:
Var olmak bir hüner değildir;
hüner, var edenin izini görebilmektir.

SENDEN şiiri, kısacası insanın kendi gölgesini büyütme hevesini yere seren;
yerine, gölgeyi var eden ışığı işaret eden
sessiz bir beyandır.