Yüreğinize sağlık üstadım

Elbet insanız;
ama insanlık, nüfus sayımlarında değil,
gölgesini bile incitmemeye çalışan bir çınarın tevazusunda saklıdır.
Sen diyorsun ya, “Sorumluluğun var doğaya karşı”…
Biz onu da yanlış anlamışız.
Sorumluluk deyince, çöpü yere atmayınca iyilik yaptığını sanan
o tuhaf gurura tutunmuşuz hep.
Bir su birikintisine taş atıp “bakın nasıl dalgalandı dünya” diye övünen çocuklar gibiyiz.
İnsan, aklının keskinliğini vicdanının körlüğüyle tartmış hep.
Zekâsı var, evet;
ama bazen o zekâ,
gökyüzünü çınlatan bir martının kahkahasını bile anlayacak kadar masum değil.
İnsanoğlu kendine soramıyor işte:
“Allah’ın bana ne ihtiyacı var?”
Sorsa belki omuzundaki kibir tüy gibi uçuverir,
belki fark eder:
İhtiyaç duyulan kendisi değil,
yeryüzüne bıraktığı izlerin iyiliğidir.
Senin “usandım artık” dediğin o hayat var ya…
Biz ona küserken bile,
o bizim için çiçek açmaya devam ediyor bir yerlerde.
Biz gökyüzünü kirlettik diye bulut darılmıyor,
denizlere kimyasal döktük diye dalga küsüp geri çekilmiyor.
Güneşi sıcak diye suçladığımız gün bile
gün batımını esirgemiyor bize.
Rüzgâr masamızı devirdi diye öfkeleniyoruz,
ama rüzgâr hâlâ gözlerimizin önünden
kirlenmiş bir geleceği süpürmeye çalışıyor.
Yağmur üstümüzü ıslattı diye söyleniyoruz;
halbuki o yağmur, toprağa sabrı öğreten ilk öğretmen.
İnsanoğlu keşke, dediğin gibi,
bir kertenkele kadar bile uyum sağlayabilseydi bu gezegene.
Kertenkele güneşi suçlamaz mesela;
“Isındım” der, gölgeye çekilir.
Biz ise “Yanıyoruz!” diye bağırır,
gölgeyi kesip odun yaparız çoğu zaman.
Ağaç su ister, dalını uzatır;
biz suyu kirletir, sonra “kuraklık” diye ağlarız.
Dünya bize sabırla “öğren” der durur,
biz ise hâlâ sınavın sorularını kopya arar gibi yaşıyoruz.