Şiir adı: HASRETİNİN KIYISINDAYIM HÂLÂ
Şairi: Peri Feride ÖZBİLGE

RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Peri Feride bu şiirde hasreti yalnızca bir duygu olarak değil; insanın içinden geçen bir iklim, bir çocukluk izdüşümü, bir anne gülüşü, bir baba sesi olarak kuruyor. Her dize, geçmişin bir yerinden kopup gelen bir gölge gibi; hem ısıtan hem üşüten bir hatıra titreşiyor satırlarda.

“Çocukluğuma sahip çıkamadım” demesi, şiirin kalbinde duran en büyük itiraf. Çünkü insana en koyu hasreti yaşatan şey, çoğu zaman kavuşamadığı sevgili değil, geriye dönüp tutamadığı çocukluğudur. Şiirdeki kırılmalar bu yüzden derin, bu yüzden iç yakıcı.

“Acılarıma sürdüğüm gülüşlerinle dinerdi ağrılarım” dizesi, hasretin içinde bile sevginin nasıl bir ilaç gibi durduğunu gösteriyor. Şair hem acıyor hem iyileşiyor; iyileştikçe daha çok acıyor. Hasret böyle bir döngüdür zaten—hem yarar hem yakar.

“Kirpiklerinin ucuna astığım bayramlarla gülümserdim” sözü ise şiirin en ince dokunuşu. Bir gülüşü bayrama dönüştüren sevda, ayrılıkla birlikte tüm mevsimleri zemheriye çevirmiş. Şair burada hem duygusal bir kaybı anlatıyor hem de hayata karşı hafif bir hiciv bırakıyor: “Kırılan hep aynı yerdir, ama kıran hep başkalarıdır.”

Sonlara doğru hasret artık içe çökmüş bir gölge değil; taşıyamadığı boyuta ulaşan bir yük. “Adınla büyüyen, sensizlikle eksilen” diye tarif ettiği duygu, sevginin zamanla nasıl bir iç boşluğuna dönüştüğünü anlatıyor.

Ve şiirin tüm sorusu şu satıra gizli:
“Bir ömre sığmayan hasretlerim var benim…”
Demek ki ayrılık bitmiş, ama hasret hâlâ görev başında.

Vesselam

“Hasret, bazen gidene değil; geride bıraktığımız çocukluğumuza duyduğumuz en derin özlemdir… Vesselam.”