0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
39
Okunma
Ve bir gün,
Karla çiçek yan yana düştü toprağa.
İhtiyar baktı ;
Yeşil’in gözlerinde baharı gördü.
Yeşil sustu ;
İhtiyar’ın kalbinde toprağı hissetti.
Zaman nefesini tuttu.
Kış bahara eğildi,
Buzlar suya, sular köklere döndü.
Birbirlerine dokundular rüya gibi:
Biri başı, biri sonuydu aynı döngünün.
Çözüldü sır
Her bahar biraz ihtiyar,
her kış biraz yeşildir.
Çünkü doğa unutmaz,
Yalnız biz unuturuz
Bir yaprağın da dua ettiğini,
Bir kar tanesinin de sevdiğini.
