0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
42
Okunma
KENDİME SÖZÜM
Hayretle eğiliyorum nefsimin yüzüne,
Sükûtla konuşuyorum kendi özümde.
Seni anlatırken anlıyorum gizlice:
Aslında ben, kendimi imtihan ederim kendimle.
Ey “ben” diye bildiğim perde-i nefsi,
Dert diye taşıdığım her zerre, bir ders idi.
Dermanı ararken bile yolum sensin ki,
Günahkâr hâlimle acizim; bilir ancak Rabbim beni.
Tespih gibi dizilir hâllerim hâle,
Her tane bir tövbe, bir kırık nefes hâle.
İmame misali şaşkınlık durur gönlümde;
Nefs “ben” deyince, ruhum “Sen” diye döner özümde.
Otuz ikiden sonra seslendi içimde bir nida:
“Gel, çık benlikten; bırak nefsin gürültüsünü ardında.
Varlığın yoklukla tamam olur nihayete;
Kendin olamazsın, Mevlâ’yı bulmayınca kendinde.”
5.0
100% (1)
