Kalbime giren ilk aşk damlası
Nasıl da kaldı bir ömür yarası
Hala taze onla olan tüm anısı
Özlemim bitmedi mi bu neyin çağrısı

İlk başta saçımı okşayan bir el
Ama sonra kalbimi avuçlayan bir el
Aslında bana tamamen el
Nasıl düştüm bu tuzağa bilmeden

Buluşmamız bir simitçi dükkanında
Ufkumu açan bembeyaz gülüşü de yanında
Aslında buluşmuştuk tesadüflerin kıyısında
Buldum sandım karşılık ışığında

Kullanmaktı tek amacı beni
Sevmek benliğinden uzak bir herifi
Nasıl da kandım ve verdim kalbimi
Bile bile lades olmak bu, değil mi?

Onunla ev tutanda kabahat
Yanacaksın işte dur desene A! Salak
Ama gözleri de pek korunak
Ne yapayım aşık oldum be ahmak!

Kurtulmak istedi sadece kısıtlamalardan
Buldu benim gibi birinde kurtuluşu kolaydan
Biliyordu aslında aşık olduğumu çıtırından
Kullandı duygumu işte kurnazlığından

İki odalı küçük bir ev
Sandım ki bütün sıcaklığına değer
Sanki Helios’un parıltısı içindeymiş meğer
Ama aslında Limbo katmanıyla eş değer

Anlayamazdım ki ama saftım ben
18 yaşında bir ergenin halinden
O sıra kimse kabul etmezken
O sarmıştı beni ya da ben öyle zannederken
Sanki kurtarıcı arketipi gibi görünürken
Nerden bilebilirim İki yüzlü maskesinden

O kadar edebi, O kadar felsefi
Konuşmalarından akar bilgeliği
Kilometrelerce öteden görünür yaşanmışlığı
Vücudu pürüzsüz ruhunda onun yaraları

Korudu beni bir kalkan gibi
Oldu bana bir abi misali
Ama bu çocuk, kimsenin görmediği
Delicesine aşık olmaya başladığı
İçindi bütün bu hırçın pişmanlığı

Özür dilerim aşkım için
Kıskançlıktan kudurduğum için
Erosun okuyla vurulduğum için
Senin gibi birini yalnış anladığım için

Utandım aslında yaptıklarımdan
Mutsuzdum sensiz olan bu dünyadan
Ama karşılığını alamayacağımdan
Mutluyum demek zorunda kaldığımdan
Anlayacağın ağır geldi mantığım duygumdan

Keşke yalnız bırakılmasaydım daha önce
Hepheistos gibi dışlanmasaydım sevilseydim be
Ayrımı yapardım belki senden önce
Sokmazdım hayatıma aşık olmazdım sana be

Hatırlasana! Gitmek istedim bir kere senden
Aramalarına duvar örmüştüm çin seddinden
Lakin bir şekilde ulaştın bana içten
Sen de aslında seviyor muydun beni derinden?

“Mutluyum!” demiştim ya o gün sana
Aslında Kopuyordu kalbimden hızlıca
Parçalar kayıp düşüyordu yerlerinden boşluğa
Bürünüyordu çamurdan ve katrandan kalıba
Ve yok oluyordu benlikten aşağıya

Niyetin aslında karmaşıktı Pan’dan bile
Anlamadım yıllarca hatta şimdi bile
Niye seçtin ki beni o kadar insan içinde
Ve neden koruyup kolladın herkesten de öte

Sen! En derin yaralarımı gören
Şimdi ise en büyük yarada sözünü geçiren
Kanamazdı yıllarca, sandım iyileştiğinden
Ama şimdi çıkardım sapladığın hançeri kalbimden
Ve akıttım bütün irinleri kalbimin derininden

Teşekkürü de borç bilirim sana
Bunları yaşatmasaydın ve girmeseydin hayatıma
Hissetmezdim belki de merhametin sıcaklığına
Ne kadar ihtiyacım olduğuna.