Şiir adı: DÜŞMAN BAŞINA AŞK
Şairi: Gülüm ÇAMLISOY

RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Gülüm Çamlisoy bu şiirde aşkı bir lütuf değil, bir yazgı kırılması, bir düş isyanı, bir kendinden firar edememe hali olarak çiziyor. Metnin damarlarında dolaşan duygu, yarayla duanın, isyanla teslimiyetin birbirine dolandığı o ince sınır.

“Düşman başına aşk” diye başlayan sert çıkış, aslında kalbin kendi kaderine ettiği sitemdir. Şair, aşkı bir güzellikten çok bir yokuş, bir dehliz, bir ağ tabakası gibi anlatıyor; çıkışı olmayan ama yine de girilen. Aşkın cazibesi burada güzelliğinden değil, insanı upuzun gecelere mahkûm eden o “kaçışsız çekim”den doğuyor.

“Hasretle mıhlandığım göğe / Kalburüstü sevdam…”
Bu iki dize, şiirin ruhunu özetleyen en güçlü bölümlerden. Sevda hem göğe çakılmış bir çivi, hem de insanı ayakta tutan bir sır. Ne bırakıyor ne de tamamen sahipleniyor.

Şair “devşirmen acılar” derken, aşkın biriktirdiği kırıntıları değil, yılların ruhu kemiren yüklerini anlatıyor. Yüreğin sökülmesi, hecelerin dökülmesi, Eylül’ün hazan bahçesine dönüşmesi… Bunların her biri birer iç kırılmasıdır; ama şiirin bütününe bakınca görürüz ki bu kırılmalar aynı zamanda şairin harcıdır.

“İbaresi olsam ne ki mutluluğun” dizesinde büyük bir iç ferahlığı gizli: Şair mutlulukla değil, acıyla yazıyor; ama acıyı kutsamadan, sadece kabullenerek. En sonraki vuruş ise şiirin kalbidir:
“En çok da sen iken görmezden gelen.”
Aşkın en ağır yükü kavuşamamak değil, fark edilmemektir. Şair o görünmezliğin ağırlığını başarıyla mısraya dökmüş.

Sonuç olarak şiir, aşkı bir mucize değil; bir sınav, bir imtihan, bir iç çöküntü, ama aynı zamanda bir direniş olarak koyuyor önümüze. Duygusu yoğun, dili büyük, imgesi geniş bir metin.

“Aşk bazen gönlü büyütmez; gönlün içindeki en karanlık odayı aydınlatır. O ışık da çoğu zaman acının kendisidir… Vesselam.”