Huzur bulduğun yere git, dediler…
Gittim sanmıştım,
meğer gittiğim yer kalbimin mezarlığıymış.
Bir sandal gibi kırıldı içimdeki umut,
rüzgâr sustu, su çekildi,
ve ben yine susmaya mecbur kaldım.

“Müsait misin?” diyemedim kimseye,
çünkü herkesin meşgul olduğu bir yara vardı kendi içinde.
Kimseye dokunamadım,
herkesin teni diken, her omuz bir taş duvar gibiydi.
Ben sustukça yankı çoğaldı içimde,
yüreğim kendini duymaktan yoruldu.

“Anlat kalbindekini” dediler…
Nereden başlayayım dedim;
çocukluğumdan mı, babamın sessizliğinden mi,
yoksa annemin gözyaşına karışan dualardan mı?
Bir dilim vardı eskiden,
şimdi her hecesi sürgün.
Konuşsam ağlarım, ağlasam anlatamam.

Bir aşk vardı bir zamanlar,
adı geçtiğinde kalbim titrerdi.
Şimdi sadece küllerini üflüyor hatıralar.
Bir kadının sesi kaldı kulağımda,
"Gitme" demişti,
ama kelime boğazımda intihar etti o gün.

Her gece bir pencerenin önünde oturuyorum,
şehir uyuyor, ben nöbetteyim.
Bir cümle yazıyorum defterime:
“Allah’ım, bazıları dua etmeyi bile unutmuş...”
Ben hâlâ seni anıyorum,
ama senin adını anmak bile günah gibi geliyor artık.

Bir sigara yakıyorum,
dumanında kayboluyor anılar.
Her nefeste bir an, her kül düşüşünde bir hatıra.
Küllük doldukça, ben eksiliyorum.
İçimdeki şehir yandı da kimse fark etmedi.

Bazen düşünüyorum,
belki ben yanılmadım da,
hayat bana fazla doğruydu.
Belki sevmeyi yanlış zamanda öğrendim,
belki sevdiğim, “kal” demeyi hiç bilmedi.
Ne fark eder?
Kalan da gitti, giden de bende kaldı.

Gecelerle konuşuyorum artık,
cevap vermiyorlar ama olsun,
hiç olmazsa dinliyorlar.
Bir Allah var biliyorum,
bana da bazen uğruyor duaların arasından,
ama ellerim hâlâ üşüyor,
çünkü tuttuğum hiçbir şey sıcak kalmadı uzun.

Huzur bulduğum yere git dediler,
ben seni buldum orada,
ama sen çoktan gitmiştin.
Geriye sadece adımların kaldı,
ve ben o izleri takip ede ede
kendime vardım —
o en yalnız yere…

Şimdi bil ki,
kimseye anlatamadım seni,
çünkü herkes kendi yarasını dinlemekle meşguldü.
Ben sustum, içim konuştu,
ve o da sonunda yoruldu.

Bir Yusuf misali kuyularda bekledim,
bir Yakup sabrıyla ağladım,
ama ne Yusuf geldi,
ne gözüm görür oldu yeniden.

Yani kardeşim,
huzur bulduğum yere git dediler ya,
ben hâlâ yolun başındayım.
Ve hâlâ
müsait değilim.

Kadir TURGUT