Bir umutla başlar her gece,
Sensizliğe sarılıyorum sessizce.
Fotoğraflar kalır, sen yoksun yanımda,
Adını fısıldar rüzgar odamda.

Bir ben bilirim, bir de geceler,
Adınla yanar bu serseri yürekler.
Bir sigara, bir fotoğraf elimde,
Sensizliğin yangını var içimde.

Yoruldum bu yalnızlıktan,
Sensizliğin soğuk duvarından.
Bir omuz, bir nefes isterken,
Yıkıldım ben, aşkın ardından.

Özledim o sıcak gülüşünü,
Teninde kaybolan düşümü.
Her sabah seninle uyanırdım,
Şimdi sessizlikle ağlarım.

Yoruldum bu yalnızlıktan,
Sensizliğin soğuk duvarından.
Bir omuz, bir nefes isterken,
Yıkıldım ben, aşkın ardından.

Bir ben bilirim, bir de geceler,
İçimde adın yankılanır her yer.
“Seviyorum” derdin ya hani,
O söz kaldı, ben tükendim, seni ararken yarim…

Duvarda asılı bir anı kaldı,
Kokun gitmiş, hatıran yandı.
“Unuturum” dedim kendi kendime,
Ama kalbim hep seni andı.

Ne oldu bize, kim ayırdı elleri,
Kaldım bu şehirde sensiz geceleri.
Bir omuz, bir saç okşaman yeterdi,
Şimdi her şeyde hüzün, her şey sensiz perişan etti beni.

Aydın yoruldu sensizlikten,
Yüreği kan ağlar sessizliğinden.
Bir dokunuşun yeterdi bana,
Şimdi yıkıldım, kaldım zamana…
AYDIN BENLİ