Ah... Bu bozuk atmosfer beni eziyor,
Güneş batarken boş sınıfın sessizliği.
Zihnimin en derininden silinmeyen,
Onların bana bakarak gülüşleri.

Kocaman sınıfta yine tek başımayım,
Bu dolu sınıfın içinde, sadece ben.
Bütün hayaletlerle birlikte buradayım,
İçlerinde sadece ben dibe düşüyorum.

Sırtımı duvara çarpıyorum canım yanıyor,
Yine bastırıyorum kırık sesimi.
Onların neşesine neşe katmamak için,
Birinin fark edeceğini umarak.

Koşuyorum kendimden ve onlardan kaçarak,
Varıyorum her şeyin başladığı o okula.
Kirli üniformamla, umursamadan koşarken,
Bütün parçalar yerine oturdu, orada durdum.

Ayaklarım yerden kesiliyor — zemin yarılıyor,
Yüzüm, beyazın en kirli tonuna dönüyor.
Rüzgâr saçlarımı sürüklüyor, ama ben duruyorum;
Ağacın dalında sallanan o iğrenç hatıra,
Ruhumu derinlere çekiyor, kendimle tek kalıyorum.