Despina [ Sessizliğin Kıyısında]

Kimi ruhlar vardır, zamana sığmaz.
Ne geçmişin izinde yürürler, ne geleceğe varırlar.
Despina onlardandı.
Bir kıyıydı o dalganın kendine çarptığı,
sessizliğin yankı bulduğu yer.

Hiç kimse tam olarak göremezdi onu;
Çünkü ,
Despina görünmek için değil,
hatırlanmak için doğmuştu.
Bir gemiyle değil, bir sessizlikle gelmişti dünyaya.
Yüreğinde eksik bir parça,
gözlerinde bitmeyen bir veda taşıyordu.

Onu sevenler oldu belki,
ama hiçbiri onun yüreğinin derinliğine inemedi.
Çünkü Despina’nın sevgisi,
bedene değil, ruha dokunurdu.
O, sevmenin yanmak olduğunu bilenlerdendi;
birini değil, varlığın kendisini severdi
acıya, ayrılığa, ölüme rağmen.

Bir gün kayboldu, kimse nereye gittiğini bilmedi.
Kimi “denize yürüdü” dedi,
kimi “tanrının kalbine sığındı.”
Ama o aslında gitmedi,
yalnızca daha derine çekildi
insan gözünün göremediği yere,
kalbinin içindeki sonsuzluğa.

Ve şimdi her dalga, her rüzgâr,
her suskun bakışta onun yankısı duyulur:

“Aşk, birine varmak değildir;
bazen, kendini kaybetmektir"...


Despina Şiir

Ben denizden doğdum,
ama suya ait değilim.
Her dalga, içimde bir çığlık
her sessizlik, bir dua.

Bekledim gelmeyenleri,
sevdim dönmeyenleri,
ve affettim anlamayanları.

Gecenin zifir karanlığında
adımı çağırır rüzgâr

Despina…
Sadece bir isim değil,
bir yürek yolcusu bir şiir

Kim bilir, belki senin yüreğinde de
bir parçam hâlâ yaşıyordur
bir kırık aynada,
bir eski şarkıda,
ya da bir veda anında…

Çünkü ben gitmedim.
Sadece sustum.
Sustukça büyüdü içimde ki yangın
Ve,
aşkın sonsuzluğu....


S.K....