Bir rüzgâr gibi değdin alnıma
ellerin değmedi ama,
yüreğinle sarıldın içimin en çıplak yerine.
Bir ömürlük uykum vardı,
senin hayalinle uyandım,
senin sessizliğinle çoğaldım.

Gözlerin...
Yüzüme hiç doğmayan bir güneşti,
içimde her sabah yeniden açardı.
Bir bakışınla mevsimler değişir,
bir susuşunla dünya sessizleşirdi.
Hep sıcak, hep uzak,
hep benimdi o ışık.

Adın dilime düşmedi hiç,
yüreğimin çatlaklarından sızdı sessizce.
Susarak sevdim seni
çünkü söylesem kâinat duyardı,
çünkü bu sevda,
bir kıyamet kadar büyük,
bir dua kadar sessizdi.

Ben seni…
ne yazın coşkusunda,
ne baharın çiçeğinde;
ben seni,
kışın ortasında,
ellerim ceplerimde üşürken sevdim.
Bir nefes kadar kısa,
bir ömür kadar derin…

Aşk dedim ya,
adını kalbime kazıdım;
kalbimi sana verdim.
Göğsümün soluna sen yerleştin
şimdi her atışta
seninle yaşıyorum,
seninle ölüyorum,
ve yeniden seninle diriliyorum.

Bir yıldız kayarken adını fısıldadım karanlığa,
bir kuş göğe yükselirken kalbimi saldım ardından.
Sen yoktun
her yerde izlerin vardı;
bir sokak lambasında titreyen ışıkta,
bir çocuk kahkahasında,
bir gece yarısı suskunluğunda…

Biliyor musun sevgili,
özlemek bir ceza değil,
bir şükürdü bana.
Çünkü sen varsan,
beklemek bile cennetti.

Seninle kavuşmak,
dünyanın bütün susuz topraklarına
birden yağmur yağmasıydı;
seninle gülmek,
bin yıl yalnız kalmış bir kalbin
yeniden doğmasıydı.

Şimdi her adımda,
her nefeste,
her dua edişimde sen varsın.
Ne uzaklık dinler bu gönül,
ne zaman...
Ben seni,
ömür dediğimiz bütün yangınların ortasında sevdim.

Ve sevgili…
yemin ederim,
bu aşk kıyametler görse de,
ben seninle her şeye varım.

Çünkü aşk,
senin adınla başlar
ve ben,
her sabah o adla yeniden doğarım.


“Aşk, Senin Adınla Başlar”
“Ve Seninle Biter”


Peri Feride ÖZBİLGE
11.11.2025