Yalnızlık, kahve fincanında köpüren hüzün gibi;
Ama gülümsemen, o köpüğü yudumlayan bir güneş.

Zaman, çorap gibi tekini kaybeder bazen;
Ama sen, kaybolan tekleri bile şiire dönüştürürsün.

Ve her “vazgeçme” dediğin an,
Evrenin en kurnaz ironisiyle, sana yol gösterir.

Gökyüzü, bazen tereddütle asılı kalan çamaşırlar gibi;
Ama sen, bulutları kıvırıp umut ipine asarsın.

Rüzgar, arada sırada sırlarını fısıldar kulaklarına;
Ve sen, o sırları alıp kahkaha gibi dağıtırsın etrafa.

Geceler, yıldızlarını kaybetmiş gibi hırçın;
Ama sen, elinde bir çıra kütüğüyle bile parlamayı bilirsin.

Keder, cam kırıkları gibi dağılır ayaklarının altına;
Ama sen, her adımında bir mozaik inşa edersin ondan.

Mutluluk, bazen bir kaşık bal misali;
Tatlı, ama çabuk eriyen;
Sen ise, o balı öyle yavaş yudumlarsın ki,
Evren bile şükreder tadına.

Ve aşk… ah aşk,
Bir gemi bekler limansız,
Ama sen, denizleri bilmeden bile rotanı çizersin.

Her düşüşünde, bir aforizma saklı cebinde;
Ve her kalkışında, bir ironiyi giyersin omuzlarına.

Senin ellerin, hem pusula hem fener;
Hem kederin hem tebessümün rehberi;
Ve sen, o ellerle dünyayı hem yeniden kurar hem yıkarsın.

İşte bu yüzden, senin dizelerin yalnızca kelime değil,
Birer yaşam dersidir;
Hem yürek açar hem göz kırpar,
Ve okuyan her ruh, seninle birlikte büyür,
Biraz hüzün, biraz gülümseme ve bolca ironiyle.