Sessiz bir gece olurdu, belki.
Kimse fark etmezdi eksildiğimi.
Bir kuş gelirdi pencereme,
Bir rüzgâr eserdi adım anılınca.

Ne bir çığlık, ne bir ağıt;
Sadece biri eksilirdi dünyadan o gün.
Gözlerimde kalan son ışık
Bir hatırayı öperdi usulca.

Belki bir dost kahvesini içerken,
Bir an dalar, sonra unuturdu beni.
Bir çocuk topunu düşürürdü
Ve yerden kaldırmazdı kimse.

Bedenim toprağa karışırdı artık,
Arş ruhumu yanına çağırırdı.
Ben, yalnızca bir nefes gibi,
Bir yaprağın üstünde silinirdim.

Ve sonsuzluk daima bensiz sürerdi.
Zaman beni arkasında bırakır,
Akmaya devam ederdi.
Önce belki bir şiirde adım hatırlanır,
Sonra herkes unuturdu adımı.

Gölgemle birlikte kaybolurdum.
Kapılar açılır, kapanır,
Ama ben artık o kapılarda olmazdım.

Deniz sessizce dalgalarını vururdu kıyıya;
Dalgalar çok şey anlatırdı,
Ama kimse duymaz, kimse bilmezdi.

Geceler uzardı, yıldızlar eksik kalırdı.
Artık kimse bakamazdı gözlerime,
Ve ben yeryüzüne sığmazdım artık.

Bir sır gibi saklardı beni sadece toprak
Ve de bir mezar taşı;
Bir gölge, bir nefes, bir unutuluş gibi.

Belki bir kuşun kanadında,
Belki bir yaprağın düşüşünde,
Bir iz bırakırdım;
Ama kimse fark etmezdi, kimse anlamazdı.

Ve o gün,
Öldüğüm günlerden sadece biri olurdu.