Özlemin Adı/SEN

Ben seni özledim mi,
Adını koyamadığım bir boşluk mu bu?
Hayır, bu bir boşluk değil,
Bu kocaman bir enkaz.
Gecenin o ince, kırılgan yerinde değil;
Bu yokluk, şah damarımın tam ortasında bir sızı.
Sanki avucumda biriken o eski yokuş değil,
Sanki bir fırtınanın ortasında söylenemeyen bir son söz.
Özlemek, bir eylem değil, bu bir kader;

Sensizliğin, eşikte değil, içimde duran o uğultulu yıkım.
Hafızamda yankılanan bir adın tekrarı değil;
"Sen" dediğimde titreyen bir harfin ölümcül yansıması.
Yokluğunun cismi var! O beni yutuyor, boğuyor.gülüm
Ben bıraktığın o boşluğa Sığınmadım, o boşluk beni kendine hapsetti.

Masalarda bekleyen, içilmeyen kahve fincanı değil,
Bu, yüreğime saplanmış bir hançerin gölgesi.
Her aynada aranan ama asla bulunamayan o alevli çehre.
İçimde bir nehir değil, bu kanayan bir çağlayan,
Her damlası sonsuzluğa bir çığlık
atan.

Her köşe başında yaktığım bir mumdur umut,
bilirim sönmüş,
Geceleri yırtıp durduğum bu
karanlık,
Sensizliğin kendi ellerimle ördüğüm zindanı.
Ben seni özledim mi, yoksa seni mi kurban arıyorum?

Adın, en çok özlediğim yer değil; en derin kuyumun ta kendisi.
Yanıt basit:
Eğer nefes almak,
Bir anlık duraksamadan sonra zorla devam ediyorsa,
Ve o duraksama her saniye
kor gibi yanan "Sen" ile
doluyorsa...
O zaman evet, özledim.
Özledim SENİ, her şeyin ortasında, kainatın tüm gürültüsüne rağmen,
Sadece, SENİN ADIN’DA YANAN
bir acı var!

Şiir Cemre Yaman