Bir zamanlar ağlardım,
Bir kelime yıkar,
Şimdi taş kesildi içim,
Ne gözyaşı, ne sızı, ne sen.
✍️
Alıştım acıya,
Her kavga bir yara,
Sabır tükendi,
Kalbim taş oldu sessizce.
✍️
Sevgi bir kör kuyuydu,
Ben atladım içine, sen uzaktan baktın,
Elimi uzattım, boşluğa takıldı,
Yalnızlığım yankılandı.
✍️
Bir bakışına ömrümü verdim,
Gülüşüne dünyamı sattım.
Anladım şimdi:
Seni insan sanmak en büyük yanlıştı.
✍️
Her tartışma eksiltti beni,
Kim olduğumu unuttum yavaşça.
Senin için yandım,
Kendimden geriye gölgem kaldı.
✍️
Artık avunmak yok, geçmek yok,
Her kavga bir kurşun gibi saplandı yüreğime.
Taş kesildi içim,
Titremeden sustum.
✍️
Gözyaşlarımı dua sandım,
Ama isyanmış.
“Niye ben?” dedim defalarca,
Cevap senin yüzünde saklıymış.
✍️
Yalanlarını sevgi sandım,
Kırıntılarını nimet bildim.
Senin sevgini değil,
Kendime ettiğim ihaneti büyüttüm.
✍️
Bugün bir kavga daha yaşandı,
İçim kımıldamadı bile.
Kalbim artık seni değil,
Sessizliği seviyor.
✍️
Git gel, git de artık...
O belirsizlikler yordu beni.
Her darbe, her oyun, her boş söz
Sadece kanatlandırıyor kalemimi.
✍️
Artık kimseye kırılmam,
Kimse için eğilmem.
Ben acıyla büyüyen kadınım,
Küllerimden yazan kalemimle dirilirim.

Not:✏️
Bu şiir, düşüp kalkmaların,
ağlayıp susmaların ardından,
kendi kalemini eline alan bir kadının yeniden doğuşudur.

Gül Hatun —
Ruhumda şiirler var,
Yalnız güzel kuşlarla süslemeliyim.

🖋️ Kalem en son burada sustu.